"Кояш калка да бата, аннан яңадан калыккан урынына ашыга." "Барлык елга-сулар диңгезгә коя, әмма диңгез тулып ташымый; сулар кабат башланган җирләренә әйләнеп кайта, яңадан инеш-елга булып ага башлый". Тәүрат. Екклесиаст, яки Вәгазьче китабы, 5 һәм 7 аятьләр. Үзәннәрдә атлар йөри утлап. Тояк эзләрендә мүк сулары; Шатланырга иде, моңсуладым. Еллар үрә ялларымны, чуклап. Бер көн шулай көл булырмын, бәлкем, — Көлгә кала шәмдәй бүрәнәләр. Җиргә ятты озын күләгәләр. Яна, яна китеп бара һәркем. Исән чакта аны онытасым юк: Күзләрендә очкын уйный иде, — Матурлыкны кочып туймый идем. Хак тәгаләм! Мәңге онытасым юк. Ян капканы ачып керермен дә... — Уйга калып, ялгыз тезләнермен: Күрмәсеннәр — йомам күзләремне. — Резедалар үсә каберендә. Яшәүдән соң яшәү бармы? Бардыр... Кичтән бата Кояш, иртән — калка. Баш очымда яна алтын алка. Коела орлык... Шытып чыга барыбер.