* * *
Кичерегез — сөю сүнми ул...
Казан — шагыйрьләр каласы.
Мөхәммәдъяр.
Көз. Кич
Җилферди киртәдә
Эленгән ак чыптам.
Көлешә кыз-кыркын:
— Ай чыккан! Ай чыккан!
Аранда — чаптарым,
Су буе — кычыткан...
Көнозын әрнедем:
— Юк, чыкмам! Юк, чыкмам! —
Бигрәк усал ла
Картайган кычыткан.
Учма-учма сары чәчләреңне
Җилфердәтеп йөгерә идең син.
Кырга сыймый уйный-чаба идең,
Пәрәвездәй җиңел очынып:
Табаннарың гына ялтырап кала —
Китәрсең күк җирдән ычкынып.
Китәрсең дә...
Очар чакларың ич, —
Канатлы ат кешни җаныңда;
Син — хыялый, кыргый әле,
Яшьлек хисе ага каныңда.
Сылтау түгел лә бу!
Гөнаһ булыр, —
Еламас ла үзе егылган;
Яраларым әрнеп куйган чакта
Хәтер учагымда җылынам.
Татлы мизгел — камыл буйлап чаптым, —
Өнемме бу, әллә төшемме?!
Очраттым кырда чалымнары белән
Яшьлегемә охшаш кешене.
