Мәхәббәт
Әкиятләр укый идем шашып:
«Таһир белән Зөһрә» кыйссасын —
Кешеләрдән качып тын бакчада.
...Аһ,
Шул чакта ук уйда син булгансың.
Агачларга менеп биеклектән
Ерак кырлар түрен күзләдем, —
Ачылдылар хозур манзаралар.
...Аһ,
Шул чакта ук сине эзләдем.
Нинди киң бу дөнья, — йөгер, уйна, —
Яшьлек белми кимлек, тарлыкны:
Күге биек, йолдызлары якты.
...Аһ,
Белдем шул чак синең барлыкны.
Болыннарга чыктык, таңга каршы
Көлә-көлә сүтеп тараттың,
Гөлләр исе сеңгән чәчләреңне.
...Аһ,
Мин шул чакта сине яраттым.
Чыкты җилләр, ышыкладым сине,
Кулы каты була ир-атның, —
Кочагымда килеш сулды гөлләр.
...Аһ,
Мин шул чакта сине елаттым.
Тынды дөнья күтәрелде кошлар.
Мин аларга төзәп ук аттым, —
Берсе төште егылып алларыма.
...Аһ,
Мин шул чакта сине югалттым.
Мин идем ул сыра залларында
Бер почмакта оеп утырган, —
Яшьләр тулы касә кулларымда.
...Аһ,
Мин теләдем сине онытырга.
